Sa herë që jemi të sëmurë, duhet të kërkojmë në zemrat tona të shohim se kujt duhet ti flasim. Rruga drejtë mrekullisë thotë se “të gjitha sëmundjet vijnë atëherë kur nuk falim”, dhe sa herë që jemi sëmurë, duhet të shikojmë përreth dhe të shohim kë duhet të falim.
Unik të rekomandon të falsësh personin që më së vështiri e ke ta falësh. Nga ai duhet të lirohesh më së shumti.
Falja do të thotë heqje dorë, çlirim. Nuk ka të bëjë asgjë me ndjesinë e ndëshkimit.
Është e tëra çlirim nga çdo gjë. Nuk do të thotë si të falim. E tëra që duhet të bëjmë është të kemi dëshirë të falim. Universi do të përkujdeset se si.
Ne e kuptojmë dhimbjen tonë shumë mirë.
Sa vështirë është për shumicën prej nesh që ata, kushdo qofshin, që ne duhet më së shumti ti falim, janë në dhimbje,po ashtu. Ne duhet ta kuptojmë se ata e kanë bërë më të mirën që mundin me kuptim, ndërgjegjësim,dhe njohuri që ata kishin në atë kohë.
Kur duam dhe e pranojmë vetën tonë ashtu siç jemi, çdo gjë tjetër në jetë funksionon. Shëndeti jonë përmirësohet, tërheqim më shumë pasuri, marrëdhëniet tona bëhen më të kompletuara dhe fillojmë të shprehim vetën në mënyra kreative që na plotësojnë. E tërë kjo duket se ndodhë pa u munduar far.
Duke dashur dhe duke pranuar veten, duke krijuar hapësira sigurie, duke besuar, merituar dhe pranuar, do të krijoni organizmin në mendjen tuaj, do të krijoni më shumë marrëdhënie të dashura në jetën tuaj, do të tërhiqni punë të reja dhe vend të ri për të jetuar, e gjithashtu, jua mundëson që pesha trupore të normalizohet.
Njerëzit që duan vetën dhe trupin e tyre, nuk abuzojnë asnjëherë me trupin e tyre apo me trupin e të tjerëve.
