Më the që nuk mund të presësh,
që unë të them ‘të dua’,
Por ta kam thënë këtë cdo ditë,
në mënyra që ti nuk i ke kushtuar rëndësi asnjëherë…
Ka rënë poshtë cadrës,
që mbajta për ty nën shi…
Është ndalur rrugës, kur puthja shenjat e tua,
vetëm për të larguar dhimbjen tënde.
E gatuar në ëmbëlsirën që bëra për ty,
kur të lashë pjesën më të madhe.
Dhe kur më the që të pëlqeu,
e gatova prapë.
Ishte gati në rripin e sigurisë,
që gjithmonë të thoja ta mbaje.
Dhe në mënyrat që më mungoje
sa herë që shkoje.
Ndoshta nuk ti kam thënë këto dy fjalë,
në mënyrën e vjetër e standard.
Pork am mësuar, që veprat flasin më të madhe,
se cdo gjë që thua,
Prandaj nëse je lodhur duke pritur
që këto dy fjatë të dalin nga goja ime,
E gjitha që mund të them është kjo,
Jashtë bën ftohtë, mos harro xhaketën!
