Futbollisti profesional Lewis Howes ndan një eksperiencë afër me vdekjen, gjatë një ndërhyrjeje kirurgjike. Lexojeni atë dhe kuptoni se çdo moment duhet vlerësuar…
Nuk kam qenë kurrë i frikësuar në tërë jetën time derisa hyra në sallën e operacionit. Isha e tmerruar kur u futa dhe kalova në gjithë këtë. Unë thjesht nuk e dija nëse do ta kaloja. Nuk kisha asnjë ide.
Por e dija se kisha nevojë për kirurgji dhe më shumë u tmerrova kur më vunë ‘fustanin’ dhe më vunë në shtrat, dhe filluan të më futnin në këtë dhomë dhe më kujtohet hyrja në atë dhomë, dhe ishte një dhomë e madhe e e bardhë me një tavolinë metalike, dhe ata më heqin dhe më vënë në këtë tavolinë, dhe unë po dridhem dhe dridhem në këtë pikë dhe gjashtë ose shtatë mjekë rreth meje, dhe unë them me vete, kaq kisha. Kjo mund të jetë gjëja e fundit që unë shoh…
Dhe mbaj mend që po dridhesha aq shumë sa nuk munda të marr frymë dhe të qetësohem, kështu ata më kanë dhënë disa ilaçe qetësuese ose diçka dhe thanë disa fjalë, dhe ata më thanë, ju jeni gati për të shkuar në gjumë, dhe kjo është ajo që mbaj në mend, gjë tjetër që mbaj mend është që të jesh në një shtrat spitalor, duke u zgjuar në këtë zë, ky beep, beep, beep, beep, beep, beep, beep, beep, beep, nuk kisha ide se ku kam përfunduar. Papritur infermierja më trondit mua dhe duke thënë se Lewis ju duhet të zgjoheni, zgjoheni, ju duhet të zgjoheni. Dhe po e dëgjoj këtë beep dhe jam duke u menduar, jam i gjallë, jam i vdekur? Më kishin dhënë morfinë, prandaj nuk mund të zgjohesha.
Dhe ndihesha kaq mirë që të kthehesha në gjumë. Pas pak minutash ajo më zgjonte, nuk do të hapja sytë, por isha zgjuar dhe pastaj kthehesha prapë në gjumë, e ajo prapë më lëkundte. Kjo ndodhi për rreth një orë. Dhe nuk ishte deri në çastin kur ata e çuan të dashurën time në atë kohë, ku ajo erdhi dhe më kapi dorën time dhe më tha që jam këtu, të kam marrë, kur fillova të ndjehesha në paqe dhe fillova të zgjohem ngadalë dhe hap sytë.
Por vetëm mbaj mend ndjenjën e tmerruar se ky mund të jetë momenti im i fundit dhe nuk kam asnjë ide se çfarë po ndodhte. Gjyshi im vdiq vite më parë dhe isha afër me të, por ndjehesha sikur kisha një marrëdhënie të shkëlqyeshme, dhe ti e di, një jetë të shkëlqyer 25 vjeçare me të, ku unë nuk mendoj se kam humbur diçka. Ishte vetëm koha e tij, por kjo është një frikë e imja është se unë jam shumë afër një numri të madh të njerëzve dhe është e pashmangshme që dikush do të vdesë në një moment, e dini, dhe ndoshta herët a vonë dhe unë nuk kam kaluar kohë mjaftueshëm me të.
Dhe për këtë arsye unë me të vërtetë përpiqem të vlerësoj dhe të tregoj mirënjohje për të gjithë në jetën time në një moment. Po mundohem ti pranoj njerëzit sa më shumë e ti vlerësoj ata sepse nuk dua që të ndodhë një moment kur ata më nuk janë rreth meje e të them ‘pse nuk isha më mirënjohës…’. prandaj mundohem të jetoj në një vend përplot mirënjohje për të tjerët, sepse ata mund të mos jenë më për një moment.
