Muzeu daton qysh nga shekulli i 12-të, kur u ndërtua si një fortesë, ku edhe u bë shtëpia eventuale e Mona Lisa-s. Shikoni një listë sekretesh që nuk i keni ditur për këtë muze, që me siguri që do t’iu lënë me gojë hapur.
Sallat e këtij muzeu ishin dikur shtëpi për një ritual të çuditshëm mbretëror:
Para se Luvri të ishte një muze, ai ishte një vendbanim mbretëror, një shtëpi për disa breza të mbretërve. Mbreti Henri IV ishte njëri ndër ta – dhe solli një ritual mbretëror të njohur si ‘Prekja Rojale’ në sallat e Luvrit.
Rojet franceze në atë kohë mendohej se kishin pushtetin e dhënë nga Perëndia për të sunduar. Çka i karakterizonte ata, sipas tyre ishte aftësia për të shëruar sëmundje – të tilla si nyjet limfatike të fryra, një efekt anësor i tuberkulozit – me një prekje të thjeshtë. Dhe kështu, Henri IV mori persona të sëmurë nga tuberkulozi në një sallë të Luvrit, duke lyer të sëmurët me ujë të shenjtë duke dhe duke intonuar “Mbreti ju prekë, perëndia ju shëron”.
Pionier i konceptit të artit publik:
Artistët modernë ditorë parizianë, të cilët kalojnë orë të shumta në Luvër, mund të pretendojnë se jetojnë atje. Por në shekujt XVII dhe XVIII, artistët me të vërtetë jetonin në Luvër.
Para se Luigi XIV të merrte fronin, disa breza të royals e kishin quajtur shtëpinë e Luvrit. Por kur mbreti Sun zgjodhi të shkonte në Versajë në fund të shekullit të 17-të, lejoi artistët të lëviznin atje për të jetuar. Atje, ata shkëmbyen ide, piktura të kopjuara, dhe punuan në projektet e tyre.
Piramida e qelqit të Pei-t kishte për qëllim që të ngjitej me peizazhin – jo të luftonte me të:
Pei e mbajti projektin një sekret nga ekipi i tij për katër muaj dhe mori disa udhëtime surprizuese në muze para se të hartojë skicat. Kur më në fund e vuri lapsin në letër, planet e tij përfshinin një hyrje të re, një rrjet dhoma për ta bërë muzeun më të këndshëm (një qendër informacioni, një lokal) dhe piramidën famëkeqe të qelqit.
Parisianët në atë kohë u skandalizuan kur dizajni u zbulua. Piramida e Pei ishte një “vegël gjigante dhe shkatërruese”, siç shkruante një kritik i New York Times në vitin 1985. Ndjenja e madhe në atë kohë ishte se piramida e Pei ishte një shëmti moderniste që po dilte me zhurmë kundër mjedisit barok.
Mirëpo Pei kishte totalisht diçka tjetër në mendje, ai dëshironte që piramida të jetë e ndërtuar me xham totalisht të tejdukshëm mirëpo ishte shumë e vështirë të gjeje xham pa një nuance pak të gjelbër në atë kohë. Si duket kritikët nuk e kuptuan këtë.
