Dhimbja dhe sikletit janë pjesë e jetës. Ka kuptim që njerëzit përpiqen t’i shmangen aq sa munden ato. Megjithatë, nuk është e dobishme të dëgjosh komentet që mund të lindin spontanisht në lidhje me këto ndjesi.
E vetmja gjë që bëjnë këto mendime është shtimi i vuajtjeve të panevojshme dhe shqetësimin më të madh fizik. Vështirësia fizike është normale, por shpesh bëhet më keq se që është në të vërtetë.
Për fat të keq, është e pamundur të shmangim dhimbjen krejtësisht.
Por edhe pse mund të ndjejmë parehati të rastësishme fizike dhe mendore vuajtjet tona mund të jenë të pashmangshme. Ne zakonisht përjetojmë parehati në dy nivele të veçanta.
Niveli i parë mund të krahasohet me goditjen nga një shigjetë – për shembull, kur prekni një pjatë shumë të nxehtë ose refuzoni një situatë emocionale.
Sidoqoftë, shumica e vuajtjeve vijnë nga ajo që i shkaktojmë vetës.
Ky është niveli i dytë i dhimbjes. “Shigjetat e dytë” . Këtu i referohemi përgjigjeve tona vetjake për një ngjarje të dhimbshme, qoftë fizike apo mendore.
Vuajtja nis sistemin nervor simpatik (SNS) në mbingarkesë. Kjo shkakton një përmbytje adrenaline, pastaj kortizol, dhe një rritje në normën e zemrës. Kjo është arsyeja pse “shigjeta e parë” për t’u refuzuar nga shtypja juaj mund të jetë po aq e pakëndshme sa një kanal rrënjë. Pastaj vjen reaksioni i dytë, duke rritur aktivitetin e SNS, gjë që shkakton më shumë reagime nga ana e dytë, siç janë shqetësimet dhe ndenja e depresionit.
Si përfundim; trupi është vazhdimisht në një gjendje trazimi emocional, dhe lehtësisht rraskapitë vetën mentalisht dhe fizikisht.
Nëse do të mund të injoroni në veçanti ato mendime dhe emocione që ja shkaktoni vetvetes atëherë dhimbja do të zhduket shumë shpejtë.
